Αντεστραμμένα κοσμοείδωλ‪α‬

Η βιοτεχνική παραγωγή του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου της δεκαετίας του 1960 πρότεινε διά μέσου των δημοφιλών ειδών της μία σειρά από ρεαλιστικές κατασκευές, στοχεύοντας στην ψυχαγωγία ενός κοινού που αναζητούσε την παρηγοριά κι «ένα κομμάτι ζωής» στη μεγάλη οθόνη. Από τα μέσα της συγκεκριμένης περιόδου, ο δικαστικός κύκλος, όπως παγιώθηκε από τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Νίκο Φώσκολο, το γεωμετρικό μελόδραμα ως ένα «κινούμενο φωτο-ρομάντσο» και η μαλακή ερωτική ταινία της δεκαετίας του 1970 με την κοσμοπολίτικη αισθητική της παρήγαγαν μία σειρά από «αντεστραμμένα κοσμοείδωλα»∙ διά μέσου της ηθικολογίας και συντηρητικών discourses ανέλαβαν να αναπαραστήσουν και να ερμηνεύσουν έναν κόσμο που φαινόταν ότι άλλαζε αργά αλλά σταθερά, παρουσιάζοντας μία εκδοχή του, όπου η ηθική και νομική τάξη πάντα αποκαθίστανται. Το παρόν βιβλίο προτείνει μία πολιτισμική ανάγνωση των παραπάνω μελετών περίπτωσης κι ανιχνεύει με την αξιοποίηση ποικίλων εργαλείων από τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες τον τρόπο με τον οποίο συστήνεται μία κινηματογραφική προσέγγιση της πραγματικότητας.