เกมหัวใจรักร้า‪ย‬

รถแล่นออกมาได้หลายสิบนาทีแล้วคนนั่งเบาะหลังยังคงเงียบกริบราวกับตกอยู่ในห้วงความคิดตามลำพังจนกระทั่งคนที่นั่งคู่คนขับนั้นหันมามองหลายครั้งด้วยความรู้สึกที่ต้องการคาดเดากับความในใจของชายหนุ่ม

“มีอะไรขัดใจ?..อาเธอร์นายไม่เคยเป็นแบบนี้..”ประโยคนี้ฉุดความคิดของเจ้าของร่างหนาที่สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีอ่อนหันไปตวัดสายตาใส่คนพูดแวบหนึ่งสีหน้าคมคายหล่อเหลาแบบยุโรปนั้นยังคงความกระด้างไว้เต็มเปี่ยม

“ไม่มี”

“โกหก!“ชายหนุ่มตวัดสายตาใส่คนพูดอีกครั้งจนได้

“นายเป็นบอดี้การ์ดไม่ใช่รึไงวิลสันไม่ต้องอยากรู้เรื่องอารมณ์ขึ้นลงของฉันก็ได้แค่เจมส์คนเดียวฉันก็เบื่อจะแย่แล้วและไหนจะอีธานอีก..ให้ตายสิวะ!ให้ฉันได้มีเวลาส่วนตัวบ้างได้ไหมเพื่อนยาก!”

“รอไคร้ซ์เลอร์กลับมาฉันจะไปเมืองไทยแล้วอาเธอร์แค่อยากรู้ว่านายคิดอะไรอยู่ในใจเท่านั้นเองแหม..สายตาของนายมองแม่สาวหน้าจืดตัวเล็กๆในวงแขนไอ้หมอนั่นนานขนาดนั้นจะไม่ให้ฉันคิดได้ยังไงนี่นายคงไม่คิดแย่งเมียชาวบ้านหรอกใช่ไหมอาเธอร์”

สีหน้าของชายหนุ่มนั้นปรากฏรอยไหววูบไปชั่วขณะเขาแสร้งเมินหน้าจากบอดี้การ์ดของผู้เป็นพ่อรอยวิลสันรับใช้ครอบครัวของเขามานานแล้วพวกเขาแทบเติบโตมาด้วยกันเลยก็ว่าได้ทำให้รอยวิลสันนั้นเป็นทั้งเพื่อนทั้งคู่หูของเขามากกว่าลูกน้องที่รับใช้เจ้านายผมสีแดงยาวระบ่าหนากับนัยน์ตาสีทึมทึบคล้ายสาหร่ายนั้นทำให้อาเธอร์นึกหมั่นไส้ขึ้นมานิดๆนี่มันจะสอดรู้สอดเห็นเรื่องส่วนตัวเขามากเกินไปแล้วนะ..เขาอดจะขุ่นเคืองไม่ได้

“นั่นมิสเตอร์กับมีสซิสชาร์ตันพวกเขาพักด้วยกันคิดว่าไงล่ะ?สองคนนั่นพักที่โรงแรมเรามาสองสัปดาห์เต็มๆเขาจะเช็คเอ้าพรุ่งนี้บ่ายๆสงสัยว่ามาฮันนีมูนแบบผัวหนุ่มเมียสาว..”

พูดพลางยิ้มนิดๆบนมุมปากแต่กลับทำให้คนฟังถึงกับหรี่นัยน์ตาแคบลงหัวใจเกิดอาการวูบโหวงจนน่าประหลาดมันแปลบปลาบและหน่วงในช่องอกด้านซ้ายจนต้องเผลอยกมือตบเบาๆสองสามที

“มาพบไม้งามถูกใจก็ยามเขามีเจ้าของแล้วมันแย่จริงๆนะอาเธอร์..”

“หุบปากไปเลยรอย!!ฉันเกลียดนาย!”