“Ik dacht dat we weinig zouden bereiken”, zegt Iggy Pop over het moment dat hij en The Stooges begonnen aan hun derde album, Raw Power. “Iedereen luisterde eigenlijk liever naar rustigere muziek. Dat was het probleem: men vond het te wild. Maar wat wilde ik? Ik wilde gewoon harder rocken dan iedereen.” De samenstelling van de band was net veranderd: Iggy was leadzanger, James Williamson gitarist, Scott Asheton drummer en voormalige gitarist Ron Asheton was bassist. En de producer was David Bowie. Toen ze in september 1972 naar binnen liepen bij CBS Studios in Londen wisten ze nog niet dat ze de blauwdruk voor punk zouden leveren. Vijftig jaar na de release van het album, in februari 1973, bezit Raw Power nog steeds een kolossale kracht. Maar in de beginfase was het project helemaal niet zo veelbelovend. “Toen de eerste versie van The Stooges uit elkaar ging, was het een puinhoop”, vertelt Iggy aan Apple Music. “Ik had een aanbod om in Engeland een band samen te stellen, maar niemand zat te wachten op een nieuwe The Stooges. Behalve ik dan. Ik nam contact op met Williamson, want hij was de meest interessante gitarist die ik kende. Hij sliep op de bank bij zijn zus thuis. Ik zei: “Speel je beste idee voor me”. Hij speelde de riff van ‘Penetration’. Dat overtuigde me. Ik ging bellen en bleef druk uitvoeren tot het lukte om Williamson erbij te krijgen. Daarna kwamen de andere twee. Iedereen vond het maar niks en dacht: geweldig hoor, daar heb je die verdomde Stooges weer.” De komst van Williamson was cruciaal, maar er was nog een ander belangrijk verschil. Hiervoor was The Stooges een disfunctionele band waarvan de leden worstelden met drugsverslavingen. Het titelloze debuut en opvolger Fun House (1970) werden uitgebracht onder de naam The Stooges. Die naam veranderde in Iggy & The Stooges: het was toen echt Iggy’s band. “Ik dacht: dit is niet het moment in mijn carrière om afstand te nemen van mijn eigen muziek”, herinnert hij zich. “Ik zal me overweldigd voelen, en het zal lastig zijn om met beide benen op de grond te blijven staan.” Samenwerken met Williamson ging niet meteen van een leien dakje. “Het is lastig om met hem te spelen”, zegt Iggy. “Hij heeft leren spelen in zijn slaapkamer en hij schrijft daar graag muziek. Hij denkt niet zoveel na over andere mensen. Zijn stijl is ondoordringbaar, het is moeilijk om er je plek in te vinden. Het was lastig voor me om daaroverheen te zingen. Daarom besloot ik om het flink te overdrijven.” De meest memorabele momenten op Raw Power kun je inderdaad het best omschrijven met het woord ‘overdreven’. Het album opent met ‘Search and Destroy’, een onverwoestbare klassieker die duizenden bands inspireerde − Steve Jones van Sex Pistols, Johnny Marr van The Smiths en Mick Jones van The Clash zullen dat direct erkennen. Het nummer begint met een verschroeiende riff en dan komt Iggy met: ‘I’m a streetwalking cheetah with a heart full of napalm/I’m the runaway son of the nuclear A-bomb’. De toen 25-jarige Iggy wist niet dat hij en The Stooges op het punt stonden een beweging te lanceren. Wel voelde hij aan dat het een geweldig nummer was. “Toen ik in de studio naar ‘Search and Destroy’ luisterde, dacht ik dat het een onvergankelijke kwaliteit had”, zegt hij. “Ik wist dat het goed was, en dat het zijn kracht zeer langdurig zou behouden.” Dat geldt ook voor het kronkelende, als The Doors klinkende ‘Gimme Danger’, de vuige groove en hypnotiserende xylofoon van ‘Penetration’ en de smoezelig galopperende blues van ‘I Need Somebody’. En laten we vooral niet het wellustige, door handgeklap aangedreven ‘Shake Appeal’ vergeten, of de humeurige afscheidsgroet ‘Your Pretty Face Is Going to Hell’. De verhalen achter die nummers zijn bijna net zo cool als de muziek zelf. Hieronder vertelt Iggy meer over alle nummers op een van de meest tijdloze punkalbums ooit. Search and Destroy “Er stond een artikel over Vietnam in het tijdschrift Time. De twee tussenkopjes in de twee openingsdelen van het album waren ‘Search and Destroy’ en ‘Raw Power’. Die heb ik beide gepikt. De openingsregel is een vervolg op het nummer ‘Heart Full of Soul’ van The Yardbirds. Daarin zingen ze: ‘I got a heart full of soul’. Dus ik dacht: dat heb ik niet. Ik heb een hart vol napalm. Het was een mooie zin, maar ik moest die even updaten.” Gimme Danger “Ik probeerde te zingen in de stijl van The Doors. Ik was ook beïnvloed door The Rolling Stones, onder andere op ‘Gimme Shelter’. In dit nummer kijk ik zo eerlijk mogelijk naar mezelf. Ik voelde me aangetrokken tot de echt gevaarlijke meiden. Degenen die problemen veroorzaken en alles kapot maken. Ik zong daarover, of over de posttraumatische stressstoornis die drugsverslaving en de muziekindustrie veroorzaakten. Dat soort dingen.” Your Pretty Face Is Going to Hell “Dit is een interessant nummer, want het gaat over een meid genaamd Johanna op wie ik boos was. Ze komt ook voor in het nummer ‘Johanna’. De gedachte hierachter is: oké schat, je wilt tegen me zeiken? Je denkt dat je zo geweldig bent? Wacht maar totdat je je belangrijkste wapen verliest! Het was erg gemeen om dat te zeggen. Aanvankelijk was de titel ‘Hard to Beat’. De mensen van MainMan [het management] stelden telkens voor om de titel te veranderen in ‘Your Pretty Face Is Going to Hell’, maar dat weigerde ik. Ze hebben het achter mijn rug om veranderd. Later besefte ik dat het de juiste beslissing was. Het is een behoorlijk goede titel.” Penetration “Dit is gewoon een stomende, seksuele song. Nou ja, seks vermengd met drugs. Het is een nummer dat draait om de sfeer. De riff was het eerste wat Williamson voor me speelde. Ik dacht: met die aanpak kan ik wel iets geweldigs samenstellen, met ups en downs en alles. Het was iets stemmiger en opwindender, en op een vreemde manier zelfs romantischer.” Raw Power “Dit was belangrijk, want het steunt op een hele basale rock riff. Nu ik het terughoor lijkt het verontrustend veel op ‘Communication Breakdown’ [van Led Zeppelin]. Het is alsof ‘Communication Breakdown’ wordt vermengd met ‘Telegram Sam’ van T. Rex. We hielden beiden van Bolan. James en ik zagen T. Rex in Wembley en hij was geweldig. We waren zeer geïnteresseerd in hem en in wat hij deed. Vaak vergeet ik hem erkenning te geven, maar hij had een grote invloed op ‘Raw Power’. Hij deed daar wat luchtiger over, maar wij niet. De songtekst gaat erover dat als je stopt met eten en slapen, er een kans is dat je een behoorlijk verbluffend persoon wordt.” I Need Somebody “Dit soort muziek noemden ze barrelhouse blues, Het is een soort golvende blues. Vaak wordt het gespeeld door oude pianisten, zoals Albert Ammons. Er is een obscuur B-kantje van Question Mark [leadzanger Rudy Martinez van de band ? and The Mysterians], die ik altijd heel goed vond, dat ook ‘I Need Somebody’ heet, maar dat is een heel ander nummer. De boodschap is: ik heb iemand nodig om het uit te vogelen. Iemand die me helpt. Ik dacht dat ik me dat eigen kon maken. Maar ik ben altijd in grote mate door hem geïnspireerd geweest.” Shake Appeal “Ik wilde een nummer zingen dat was gebaseerd op een deel uit ‘Short Shorts’ of ‘Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini’. Je weet wel, dingen als ‘A wiggle when she walks, a wiggle when she talks’. Daar zijn miljoenen voorbeelden van, toch? Er is er ook eentje van Bruce Channel met de naam ‘Hey! Baby’. Veel van die nummers uit New Orleans zitten zo in elkaar, maar dat vond ik iets te gemakzuchtig. Wat is nou precies zo aantrekkelijk aan de manier waarop een vrouw loopt? Het gaat om het schudden. Ik wilde niet iets eenvoudigs zingen zoals ‘shake, baby, shake’. Ik dacht dat ‘Shake Appeal’ mijn boodschap wel zou overbrengen. De boodschap is dat het een bedwelmend, betoverend en onweerstaanbaar effect op me heeft.” Death Trip “Ken je het nummer ‘Sea Cruise’? ‘Baby, won’t you let me take you on a sea cruise.’ Deze song is gebaseerd op de structuur daarvan, maar in plaats van dat ik haar uitnodig voor een cruisevakantie, nodig ik haar uit voor een tripje naar de dood. Ik hou van de riff van Williamson. De andere zeven nummers waren klaar en het werd duidelijk dat we geen ondersteuning zouden krijgen van het management en ook niet vanuit de muziekindustrie. We zouden van niets en niemand steun krijgen, want we vochten tegen het systeem. Ik zing met dat in gedachten. Ik zeg dat ik doorga tot ik doodga. Dat waren de omstandigheden waarmee ik toen te maken had.”