De gehele titel van Fiona Apple’s tweede album is te lang om hier te vermelden. En de Amerikaanse singer-songwriter heeft op When the Pawn... (1999) ook meer dwarse ingevingen en snedige grillen in petto dan in een reguliere song passen. Dit zijn dan ook geen alledaagse nummers, maar avontuurlijke exercities die slingerend langs barokke jazzballads, kronkelende folkepistels en cabareteske artpop aanbelanden bij een louterend emotioneel vagevuur. Deze zoetzure appel is even listig als die verboden vrucht waar Adam en Eva niet vanaf konden blijven.