Al op het eerste nummer van George Ezra’s tweede album hoor je: de Brit doet het deze keer anders. De plaat begint zoals we de singer-songwriter kennen. Een akoestisch loopje. Zijn gigantische stem. Een pakkende zanglijn. Maar dan volgen stevige elektrische gitaren en een uptempo beat. Opeens krijgt de song de energie van een handenklappend gospelkoor. De blauwdruk van Staying at Tamara’s (2018) is getekend. Minder singer-songwriter, meer popartiest. De grootse refreinen, de opzwepende trompetten, de optimistische powerakkoorden: ze geven je het idee dat je de hele wereld aankan. Staying at Tamara’s is een scheut zonlicht.