Het derde album van The Smiths was in alle opzichten een voltreffer. 'The Queen Is Dead' vertolkte het gevoel van wanhoop dat de Britse jeugd verlamde tijdens de Thatcher-jaren. Zanger Morrissey deelde zonder reserve zijn sarcastische, miserabele en tedere impulsen. terwijl zijn immer gekwelde stemgeluid werd opgejaagd door het grootse gitaarwerk van Johnny Marr, die uit rockabilly ('Frankly, Mr. Shankly'), postpunk ('The Queen Is Dead') en janglepop ('The Boy With The Torn In His Side') putte. The Smiths verrukten fans en verwarden critici met hun ongrijpbare fusie van melancholie en arrogantie. Het Britse muziekblad NME noemde het de beste plaat ooit.