Camille Saint-Saëns, een muzikaal wonderkind en multitalent, werd geboren in 1835 te Parijs. Hij begon met componeren toen hij drie jaar oud was, speelde Beethovens Pianoconcert nr. 3 in het openbaar toen hij tien was en ging op zijn dertiende naar het conservatorium van Parijs. Zijn Symfonie nr. 1 (1853) werd geprezen door Franz Liszt, die hem de grootste levende organist vond. Gedurende decennia handhaafde hij zijn status als vermaard componist, pianist en organist – vaak gelijktijdig, zoals in zijn Pianoconcert nr. 2 (1868) en Orgelsymfonie (1886), die hij als zijn beste werk beschouwde. Saint-Saëns schreef in alle belangrijke muziekgenres, maar van zijn twaalf opera’s werd alleen Samson et Dalila (1877) een blijvend succes. Zijn controle over alle aspecten van een compositie was zo groot, dat zijn muziek soms aan spontaniteit inboette. Toch tonen veel stukken een lichtere kant, zoals de eenakter La Princesse jaune (1872), het symfonisch gedicht Danse macabre (1874) en de suite Le Carnaval des Animaux (1886), die hij vanwege de aanstekelijke humor niet bij leven wilde publiceren. Het suggestieve Pianoconcert nr. 5 (‘Het Egyptische’, 1896) weerspiegelt zijn reizen in Noord-Afrika. In de sonates voor hobo, klarinet en fagot, die hij in zijn laatste levensjaar schreef, wendde hij zijn meesterlijke technische beheersing aan om de muziek een klassiek evenwicht en herfstachtige zeggingskracht te geven. Zijn dood in 1921 leidde tot een van de meest bijzondere staatsbegrafenissen van Parijs.