Igor Stravinsky had iets met maskers. Zijn balletten Petroesjka (1911) en Pulcinella (1920) en het opera-oratorium Oedipus Rex (1927) hadden zonder uitzondering poppen of gemaskerde personages als protagonist. Als anti-romanticus benadrukte hij dat muziek niets uit kon drukken, maar in zijn werk zitten onderhuids krachtige gevoelens die zo nu en dan loskomen. Bijvoorbeeld in de vorm van pure woede in het revolutionaire Le Sacre du printemps (1913), of de intense hunkering tegen het einde van het ballet Le Baiser de la Fée (1928). Stravinsky werd geboren in de buurt van Sint-Petersburg in 1882 en zijn eerste meesterwerken, beginnend met het ballet L'Oiseau de Feu (1910), zijn doordrenkt met de melodische contouren en complexe ritmes van Russische volksmuziek. Zo is de adembenemende ritmische innovatie in Le Sacre du printemps geworteld in de muzikale geschiedenis van zijn moederland. En hoewel hij Rusland in 1917 voorgoed verliet – hij ging eerst naar Parijs en Zwitserland waarna hij zich definitief in de Verenigde Staten vestigde – bleef hij putten uit Russisch muzikaal erfgoed. Dat is te horen in het orkestrale koorwerk Psalmensymfonie (1930) en zelfs in de bijzonder ironische neoklassieke werken die hij maakte na de Eerste Wereldoorlog, van het kamerwerk Octet (1923) en Concert in Es Dumbarton Oaks (1938) tot zijn meesterlijke opera The Rake’s Progress (1951). Stravinsky blijft een grote inspiratie voor componisten, niet alleen in de klassieke muziek, maar ook in de jazz, rock en pop.