Igor Stravinsky vergeleek de benadering van Maurice Ravel met die van een Zwitserse horlogemaker. Hij stond bekend als de meester van voortreffelijke, uiterst verfijnde werken, maar zijn composities legden tegelijkertijd vreemde, donkere passies en een diepe melancholie bloot. Ravel werd in 1875 geboren in het Franse Ciboure, vlakbij de Spaanse grens, als zoon van Zwitsers-Baskische ouders; iets wat hij zijn leven lang trots uit zou dragen. Hij ging studeren aan het conservatorium van Parijs, waar hij in de clinch raakte met zijn leermeesters, waardoor hij in 1895 uiteindelijk werd weggestuurd. Twee jaar later mocht hij terugkomen en kwam hij terecht bij een nieuwe leraar, Fauré, bij wie hij op meer begrip en inspiratie kon rekenen. Samen met tijdgenoot Debussy richtte hij de controversiële artistieke groep Les Apaches ('De Hooligans') op. Nog controversiëler waren zijn vijf gefaalde pogingen het stipendium van de Prix de Rome binnen te slepen. Hoewel hij langzaam componeerde, produceerde Ravel door de jaren een gestage stroom van meesterwerken in verschillende genres. Hij was vooral thuis in de opera (de lyrische fantasie L’enfant et les sortilèges uit 1925 bijvoorbeeld), kamermuziek en orkestraal werk (La Valse uit 1920 en Boléro uit 1928) en stukken voor onbegeleide piano. Zijn voorkeur voor exotische, kwetsbare en dromerige settings leverde hem het stempel op van impressionist, ook al was hij het daar niet mee eens. In 1930 begon Ravel te lijden aan dementie, waarna hij in 1937 overleed en een indrukwekkend oeuvre achterliet.