Olivier Messiaen transformeerde het muffe imago van het orgel op dramatische wijze met muziek die het ene moment wild is, het volgende moment spookachtig sfeervol. Uiteindelijk zette hij zijn ontdekkingen op het orgel over op baanbrekende werken voor piano, kamerensembles en orkest. Zo vestigde hij zich als de leidende Franse modernist van zijn generatie. Messiaen werd in 1908 geboren in Avignon. Hij ontwikkelde een obsessie voor exotische harmonieën en vogelzang, aangemoedigd door zijn compositieleraar aan het Conservatoire de Paris, Paul Dukas. Messiaen was organist aan de Kerk van de Heilige Drie-eenheid in Parijs van 1931 tot zijn dood in 1992. Zijn muziek benut oonladders van buiten de westerse traditie. Sommige ontleende hij aan traditionele muziek van de Andes, Bali, India en Japan, andere waren zijn eigen uitvindingen. Zijn meest gevierde werk is Quatuor pour la fin du temps (1941), waarvan de instrumentatie (piano, klarinet, viool en cello) werd bepaald door wat beschikbaar was in het Duitse krijgsgevangenenkamp waar hij vroeg in de Tweede Wereldoorlog geïnterneerd werd. Hoewel het stuk grotendeels werd gevormd uit eerdere orgelwerken, was de onwerkelijke, bovennatuurlijke kwaliteit ervan zo intens dat het zijn publiek in het kamp in vervoering bracht. Dit kan zelfs de reden zijn geweest voor Messiaens vervroegde vrijlating en terugkeer naar Parijs voor het einde van de oorlog. Tot zijn andere belangrijke werken behoren de pianocyclus Vingt Regards sur l'Enfant Jésus (1944), de extatische Turangalîla-symfonie (1948) voor orkest en ondes-Martenot (een van de vroegste elektronische muziekinstrumenten), en het spectaculaire orkestwerk Des Canyons aux étoiles... (1974). Onder zijn leerlingen bevonden zich de vooraanstaande modernisten Boulez en Stockhausen.