Politiek in verzorgingsstaat Nederland: misrepresentatie en civiele reconstructie

De politiek doet vaak niet wat het volk wil. Misrepresentatie in een democratie, hoe kan dat? 


Dit boek analyseert de Nederlandse politiek, aan de hand van voorbeelden op vele beleidsterreinen, vooral op het terrein ‘werk en inkomen’. 


De politiek volgt het gedachtegoed van de elite. De beleidselite meent bij voorbeeld dat de arbeidsmarkt krap wordt en de arbeidsparticipatie toeneemt, mede dankzij haar beleid. Vermeende beleidsdoelmatigheid geeft zin aan haar bestaan. Ze ziet niet dat banen structureel verdwijnen. De economische crisis is een kettingreactie van bubbels: de huizenbubbel in de VS, de bankenbubbel wereldwijd, de landenbubbel in Zuid Europa, de pensioenbubbel in Nederland. Ook op het terrein van de elite zelf: de beleidsbubbel in de verzorgingsstaat. Een politiek antwoord hierop is: verkleining van de overheid. Dan moet de verzorgingsstaat wel bestaanszekerheden van de burgers blijven waarborgen. Anders vervalt bezuinigingspolitiek in voorspiegelarij. Alsof minder overheid per se een beter bestaan van de burgers betekent. Alsof een hogere AOWleeftijd per se de arbeidsparticipatie verhoogt en de meerkosten van de AOW dekt. Die kosten pieken in 2037, veertig jaar nadat de politiek een AOW spaarfonds voorspiegelde – zonder er ooit geld in te storten. De politiek zegt nu dat in 2020 de AOW met 66 ingaat en doet alsof de 65 jarigen mogen kiezen. Maar de meesten hebben geen keus. Ze moeten een lagere AOW aanvaarden, levenslang. Misrepresentatie.


Het kan anders. Als wij burgers ons herpakken, de band met onze volksvertegenwoordigers intensiveren. Nieuwe politieke partijen oprichten -- om betaalde arbeid en civiele vrijheid met elkaar in balans te brengen. Basisinkomen voor iedereen. Wie de volkswil goed representeert doet niet aan populisme en ook niet aan elitisme. Civiele politiek klimt hoog in de boom: zingevend burgerschap.