Littekens

Suzanne is ter wereld gekomen als een donorkind. Al op achtjarige leeftijd maakt haar moeder in onbedekte termen duidelijk dat ze geen vader heeft en een reageerbuisbaby is. Het meisje heeft geen idee wat dat precies betekent. Ze droomt vaak van een vader. Ze is wel eens een beetje jaloers op de andere kinderen die wel een vader hebben. Om andere kinderen met hun papa lol te zien maken maakt haar wel eens verdrietig. Ook als ze ouder wordt vraagt ze zich vaak af hoe het leven met een vader zou zijn en blijft ze dromen van die vader die er is bij haar diploma uitreikingen die haar straks op haar bruiloft zal weggeven...Suzanne’s moeder is een alcoholiste en ze verdient haar geld in het plaatselijke (nachtelijke) uitgaansleven. Ze steekt niet onder stoelen of banken dat ze Suzanne een blok aan haar been vindt. Het meisje groeit op als sleutelkind met veel verantwoordelijkheden, angsten en onzekerheden. Een van de weinige stabiele factoren in haar leven is haar opa, waar ze graag op bezoek gaat. Als Suzanne 18 is, is het onderwerp "vader" nog steeds een hot item voor haar – en bij moeder taboe. Suzanne heeft door de jaren heen wel gemerkt dat moeder verschillende varianten op het verhaal van haar afkomst er op na houdt. Als in een emotioneel gesprek haar opa uiteindelijk de identiteit van haar vader stukje bij beetje prijs geeft, is Suzanne zo boos over de leugen die haar moeder 18 jaar heeft volgehouden, dat een heftige ruzie volgt. Een ruzie die uitdraait op een handgemeen en het vertrek van Suzanne – weg van huis, op een lange reis, op zoek naar haar vader. Het enige dat ze van haar vader weet staat op een oude kerstkaart; een adres in het oosten van Duitsland. Het duurt niet lang voordat Suzanne er achter komt waarom de hele onderneming zo’n verschrikkelijk slecht idee is.