Czwarty krążek metalowców to niekończąca się parada riffów. Szybkie i wolne, ekwilibrystyczne jak w „Hourglass” czy przypominające dokonania Slayera — razem tworzą apokaliptyczne, agresywne brzmienie wsparte diabolicznym growlem Randy’ego Blythe’a oraz rozpędzoną pracą dudniącej nieustannie perkusji. Obok elementów trashu na płycie znajdziemy odwołania do doom metalu (postępujący powolnie psychodeliczny utwór „Omerta”), a także wpływy industrialne.