Het Cult-Uur Het Cult-Uur

Als er één actrice op dit moment heter is dan een vuurkorf in een sexy bikini, dan is het Zendaya wel. Dat is mede te danken aan haar hoofdrol in Euphoria, de grote kaskraker van Laurens' network crush: HBO. Het is een serie die de tongen losmaakt, vooral omdat het ook behoorlijk wat losgemaakte geslachtsdelen bevat van (geïmpliceerd) minderjarigen. Maar zit er wat achter deze shock value, of blijft het beperkt tot mooie visuals en een leuke soundtrack? Mina en Laurens zitten aan weerszijden van het Euphoria-supportspectrum, en schuiven bij elkaar aan voor een diepe analyse van de deugden en zonden die de show kenmerken (aka: luisteren geduldig naar elkaars rants).
 
Shownotes:
Zap door Wafa Al Ali: https://www.nrc.nl/nieuws/2022/03/21/alice-en-nadia-moussaid-zien-gelukzoekers-gevangen-in-de-buitenlucht-van-parijs-a4103074

Tieners die anno 2022 opgroeien hebben het maar zwaar. Smartphones die hun brein bombarderen met verslavende pingeltjes en updates, crises in alle varianten van corona tot klimaat, en slechte vooruitzichten op carrièregebied. Hoe anders was dat in de jaren 70! Alle phones waren nog dumb, er was misschien één keer even een oliecrisis en je kon zomaar besluiten om een carrière te beginnen als waterbedverkoper of flipperkastexploitant. Plus: er was geweldige muziek, en Tim Hofman was nog niet geboren, dus je kon vrouwen gewoon naar hartelust lastigvallen! Oké, dat laatste was misschien wat minder, maar niettemin: vroeger was (bijna) alles beter. Althans, dat beeld rijst uit Licorice Pizza, het nieuwe nostalgische meesterwerk van PTA (de regisseur, niet het schoolexamen). Het Cult-Uur zet even op een rijtje waarom je deze heerlijk onconventionele romcom niet mag missen.

Hoppa, we hebben het bord stront dat 2021 was weer achter de kiezen! Helaas komt daar de ober alweer aanlopen met de volgende dampende kom vol ellende. Misschien is het dus een goed idee om 2022 af te trappen met een nostalgische terugblik op een beter jaar: 1969. Met Peter Jackson's The Beatles - Get Back waan je je middenin dit sleuteljaar van de hippieperiode, vergezeld door de grootste muziekiconen die de 20e eeuw gekend heeft. De driedelige docu geeft een intiem kijkje achter de schermen bij het maken van het album Let It Be. Hadden de Beatles toen echt alleen maar ruzie, of viel dat reuze mee? Is Yoko Ono de kwade heks die de band heeft opgebroken, of gewoon John Lennon's steun in een moeilijke tijd? En hoe ging het creatieve proces in z'n werk? Samen met Beatles-expert Marnix Wesselink bespreekt Het Cult-Uur wat de docu te zeggen heeft over deze veelbesproken vragen, en meer!

De wereld is verzot op schandalen en op kijkjes in de levens van de ultra-rijken, zoals wij al bespraken in onze aflevering over Succession. Nou, dacht Ridley Scott, dan moet mijn film over de moord op de baas van een wereldberoemd mode-imperium wel aanslaan! Geen gekke gedachte, want het idee om Lady Gaga een hele film te horen praten als een Sovjet-spion is op z'n minst intrigerend. Maar helaas, ook buiten de maffe accenten om is deze film niet zo gucci (heyooooo!). Luister waarom het panel deze film als een Gucci-tas beschouwt: mooi, maar leeg van binnen en kinda pointless.

Het oververzadigde medialandschap anno 2021 brengt een berg aan kwalitatieve TV, maar bovenop die berg ontbreekt het nog aan een übergorilla die zonder twijfel het serielandschap domineert. Als er echter één show is die een duidelijke gooi naar die titel doet, is het wel Succession. Ironisch genoeg gaat dit moderne epos over een groep onderkruipsels die een gooi doen naar de titel van nieuwe übergorilla die een oververzadigd mediaimperium regeert. Wat maakt deze excentrieke mix tussen drama en comedy zo'n Emmy-magneet? Zijn het de vlijmscherpe dialogen, de absurde plotlines of het cinematische camerawerk? En waarom is een show met zoveel onsympathieke personages toch zo bingeable? Het Cult-Uur is in elk geval fan, en grijpt de gelegenheid van het derde seizoen aan om deze vragen en meer te bespreken.

Wat associeer jij met Frankrijk? Als je een cultureel sensitief persoon bent die nooit in nationalistische stereotypes denkt (anders dan die hamburgervretende oorlogszuchtige Jezusfreaks in Amerika) kun je vast een genuanceerd portret schilderen van dit Europese land. Wes Anderson daarentegen heeft vast gedacht: 'Nuance? Niet voor de Fransen!' Althans, dat beeld rijst bij het kijken van The French Dispatch. De tiende film van de eigenzinnige regisseur par excellence bestaat namelijk uit komische verhaaltjes vol pretentieuze kunsthandelaren, nodeloos nudisme, semi-intellectuele stakers en prostituees die van goed eten houden. Zit er nog een boodschap achter al deze losse fragmenten, of moet je er vooral niet te veel over nadenken? Wij van Het Cult-Uur hebben comme d'habitude de antwoorden.